Beschrijving
Rudi Struik volgde zijn opleiding deels in Canada (Malespina Art College, Nanaimo, British Columbia) en in Nederland (Vrije Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag). Na zijn start van beeldhouwen in hout, overgaand naar het maken van ruimtelijke constructies van hout met andere materialen (metaal, perspex, gips), volgde een tijd van experimenteren met fotografie, zoals het afdrukken van foto’s in gips. Gaandeweg verschoof het accent van materiaal naar verhaal, de eigen biografie, de impact van migratie.
Het proces van fotofresco’s
Fotografie is een reproducerend medium maar Rudi Struik maakt er met zijn ‘fotofresco’s’ weer unica van. Zelfgenomen of gevonden foto’s worden gescand en op speciaal, nu niet meer verkrijgbaar, fotopapier in spiegelbeeld afgedrukt en in gips afgegoten. Dat is een delicaat proces dat in één keer goed moet gaan want daarna is de papieren foto weg. De gipsen foto krijgt door de absorberende eigenschap van het gips een fluwelige textuur en de chemie tussen fotopapier en gips doet soms heel onverwachte dingen: kleuren veranderen, een vreemde schaduwwerking treedt op, de lichtintensiteit varieert.
Met de komst van inkt-jet printers werd speciaal papier ontwikkeld, maar ook deze kleurenprints verliezen op den duur hun kleuren. Rudi Struik vroeg zich af hoe hij dit zou kunnen voorkomen, hoe hij de kleur zou kunnen bestendigen. Zijn gedachten gingen uit naar fresco’s, want die zijn gemaakt van gips en behouden hun kleur.
De procedure van deze zogenaamde fotofresco’s gaat als volgt: vloeibaar gips wordt over de inkt-jet foto gegoten; wanneer het gips is gedroogd, wordt de foto van het gips afgepeld. De foto is dan in het gips ‘afgedrukt’. De kleuren zijn diep in het gips getrokken en blijven fris. Helaas raakte dit specifieke fotopapier op en dit maakte een eind aan het procedé. Het fotopapier was weliswaar verbeterd maar het nieuwe papier belette het transporteren van de inkt.
